ภาษาไทย/ไวยากรณ์/ภาษาไทยเบื้องต้น/พยัญชนะ

< ภาษาไทย‎ | ไวยากรณ์/ภาษาไทยเบื้องต้น

เนื้อหา:	พยัญชนะไทย - หน้าที่ - อักษรนำ - อักษรควบ - มาตราตัวสะกด (ตัวสะกดที่ไม่ตรงตามมาตรา) - ตัวการันต์ - หลักการใช้ ศ ษ ส

พยัญชนะไทย

พยัญชนะ หมายถึง ตัวอักษรหรือตัวหนังสือ พยัญชนะที่ใช้ในภาษาไทยมี ๔๔ ตัวคือ

ก ไก่	ข ไข่	ฃ ฃวด	ค ควาย	ฅ ฅน	ฆ ระฆัง	ง งู	จ จาน
ฉ ฉิ่ง	ช ช้าง	ซ โซ่	ฌ เฌอ	ญ หญิง	ฎ ชฎา	ฏ ปฏัก	ฐ ฐาน
ฑ มณโฑ	ฒ ผู้เฒ่า	ณ เณร	ด เด็ก	ต เต่า	ถ ถุง	ท ทหาร	ธ ธง
น หนู	บ ใบไม้	ป ปลา	ผ ผึ้ง	ฝ ฝา	พ พาน	ฟ ฟัน	ภ สำเภา
ม ม้า	ย ยักษ์	ร เรือ	ล ลิง	ว แหวน	ศ ศาลา	ษ ฤๅษี	ส เสือ
ห หีบ	ฬ จุฬา	อ อ่าง	ฮ นกฮูก

หน้าที่

• เป็นพยัญชนะต้น

 น้อง สวย มาก

• เป็นตัวสะกด

 บ้าน หลัง เล็ก

• เป็นอักษรนำ

 จมูก ตลาด ปรอท

• เป็นอักษรย่อ

 กม. พ.ศ. ด.ญ.

อักษรนำ

อักษรนำ คือ การนำพยัญชนะ ๒ ตัวมาเรียงกัน แล้วประสมด้วยสระเดียวกัน เวลาอ่านออกเสียงต้องออกเสียงพยัญชนะตัวแรกเป็นเสียง อะ กึ่งมาตรา เช่น

ถนน	อ่านว่า	ถะ - หนน
ขยาด	อ่านว่า	ขะ – หยาด

อักษรที่มี อ นำ มี ๔ คำ ได้แก่

อย่า

อยู่

อย่าง

อยาก

อักษรควบ

อักษรควบ คือ คำที่มีพยัญชนะอื่นควบกับ ร ล ว รวมอยู่ในสระเดียวกัน อักษรควบแบ่งออกเป็น ๒ ชนิดคือ

• อักษรควบแท้ หมายถึง อักษรควบที่ต้องอ่านออกเสียงพยัญชนะ ๒ ตัวพร้อมกัน

กราบกราน

กลับกลาย

เกลื่อนกลาด

ขลาดเขลา

ขวนขวาย

เคว้งคว้าง

คลางแคลง

• อักษรควบไม่แท้ หมายถึง อักษรควบที่ต้องอ่านออกเสียงพยัญชนะตัวหน้าเพียงตัวเดียว

จริง

ทรง

ทราบ

ทราม

สร้าง

เสริม

สร้อย

ศรี

เศร้า

มาตราตัวสะกด

ในภาษาไทยแบ่งมาตราตัวสะกดเป็น ๘ มาตรา คือ

• มาตราแม่ กง มีเสียง ง เป็นตัวสะกด เช่น

 รัง ดวง บาง

• มาตราแม่ กน มีเสียง น เป็นตัวสะกด เช่น

 รวน ลาน คน

• มาตราแม่ กม มีเสียง ม เป็นตัวสะกด เช่น

 ผม ชาม เจิม

• มาตราแม่ เกย มีเสียง ย เป็นตัวสะกด เช่น

 เฉย วาย สวย

• มาตราแม่ เกอว มีเสียง ว เป็นตัวสะกด เช่น

 ยาว หนาว ข้าว

• มาตราแม่ กก มีเสียง ก เป็นตัวสะกด เช่น

 รัก มาก โลก

• มาตราแม่ กด มีเสียง ด เป็นตัวสะกด เช่น

 ลด มด ทวด

• มาตราแม่ กบ มีเสียง บ เป็นตัวสะกด เช่น

 จับ สาบ ชอบ

ตัวสะกดที่ไม่ตรงตามมาตรา

• เมื่อมี ติ ตุ ต ท ธ ศ ษ ส จ ช ซ ฐ ฎ ฏ ฑ ฒ ฒิ ถ เป็นตัวสะกด เวลาอ่านจะออกเสียงเหมือนมี ด สะกด เช่น

ชาติ อ่านว่า ชาด	ธาตุ อ่านว่า ทาด
จิต อ่านว่า จิด	บาท อ่านว่า บาด
พุธ อ่านว่า พุด	เพศ อ่านว่า เพด
ชาติ อ่านว่า ชาด	ธาตุ อ่านว่า ทาด
พิษ อ่านว่า พิด	ทาส อ่านว่า ทาด
อาจ อ่านว่า อาด	พืช อ่านว่า พืด
ก๊าซ อ่านว่า ก๊าด	รัฐ อ่านว่า รัด
กฎ อ่านว่า กด	ปรากฏ อ่านว่า ปรา - กด
ครุฑ อ่านว่า ครุด	พุฒ อ่านว่า พุด
วุฒิ อ่านว่า วุด	รถ อ่านว่า รด

• เมื่อมี ญ ณ ร ล เป็นตัวสะกด เวลาอ่านจะออกเสียงเหมือนมี น สะกด เช่น

บุญ อ่านว่า บุน	คุณ อ่านว่า คุน
การ อ่านว่า กาน	ศาล อ่านว่า สาน

• เมื่อมี ป พ ฟ ภ เป็นตัวสะกด เวลาอ่านจะออกเสียงเหมือนมี บ สะกด เช่น

ธูป อ่านว่า ทูบ	ภาพ อ่านว่า พาบ
เสิร์ฟ อ่านว่า เสิบ	โลภ อ่านว่า โลบ

• เมื่อมี ข ค ฆ เป็นตัวสะกด เวลาอ่านจะออกเสียงเหมือนมี ก สะกด เช่น

สุข อ่านว่า สุก	ภาค อ่านว่า พาก
เมฆ อ่านว่า หำน้อย

ตัวการันต์

ตัวการันต์ คือ ตัวอักษรที่ไม่อ่านออกเสียงจะมีไม้ทัณฑฆาต (-์) กำกับไว้ข้างบน เช่น

จันทร์

โทรทัศน์

กษัตริย์

รถยนต์

โรงภาพยนตร์

ตัวการันต์ มีหลักการใช้ดังนี้

• เขียนบนพยัญชนะตัวเดียว เช่น

 ศิษย์ ทิพย์ รัตน์

• เขียนบนพยัญชนะสองตัวเรียงกัน เช่น

 ภาพยนตร์ พักตร์ กาญจน์

• เขียนบนพยัญชนะสามตัวเรียงกัน เช่น

 พระลักษมณ์

หลักการใช้ ศ ษ ส

• หลักการใช้ ศ มีดังนี้

๑. ใช้กำกับคำไทยบางคำ เช่น

 ปราศ ศอก ศก

๒. ใช้เป็นตัวสะกดในคำที่มาจากภาษาสันสกฤต เช่น

 อัศเจรีย์ พฤศจิกายน พิศวาส

๓. ใช้เขียนคำที่มีจากภาษาอื่น เช่น

 ฝรั่งเศส ไอศกรีม

• หลักการใช้ ษ มีดังนี้

๑. ใช้กับคำไทยบางคำ เช่น

 กระดาษ ดาษดื่น

๒. ใช้เป็นตัวสะกดในคำที่มาจากภาษาสันสกฤต เช่น

 พิษณุโลก ราษฎร

๓. ใช้เขียนคำที่มาจากภาษาอื่น เช่น

 อังกฤษ

• หลักการใช้ ส มีดังนี้

๑. ใช้กับคำทั่วไป

๒. ใช้ในคำที่มาจากภาษาบาลี เพราะภาษาบาลีไม่มี ศ ษ เช่น

 โอกาส โอภาส

๓. ใช้ในคำที่มาจากภาษาเขมร เช่น

 สาแหรก เสวย สไบ

๔. ใช้ในคำที่มาจากภาษายุโรป เช่น

 โพแทสเซียม ฟอสฟอรัส